15 July 2021
Werk van Kader Attia bij De Voorkamer
Van 15 juli tot en met 15 augustus 2021 is het werk Oil and Sugar #2 (2007) van Kader Attia te zien bij De Voorkamer, als onderdeel van Fragments of Repair/Kader Attia.
De Voorkamer werd in 2016 opgericht als een inclusieve ontmoetingsruimte in Utrecht waar statushouders, bewoners van asielzoekerscentra en de lokale gemeenschap hun talenten kunnen tonen en ontwikkelen. Het videowerk is te zien in het raam van De Voorkamer, Kanaalstraat 225 in Utrecht, van maandag t/m zondag van 08.00–22.00 uur.
Over het kunstwerk
Kader Attia, Oil and Sugar #2, 2007, video, 4:30 min.
In Oil and Sugar #2 lost een constructie van suikerklontjes op wanneer er ruwe olie overheen wordt gegoten. Het lijkt op een gebouw dat in slow motion in elkaar stort, wat zich steeds opnieuw herhaalt. Het werk gaat over de plaats die olie en suiker innemen de koloniale ‘architectuur’ van de geglobaliseerde wereld, zowel vroeger als nu. De video verwijst tegelijkertijd naar de plantage- en suikerslavernij, én naar het systeem van aardolie en de winningsindustrie. In de video weerklinkt deze wereld van ongelijkheid, onrecht, armoede, onderdrukking en uitsluiting; dit is wat er schuilgaat achter de façade van het westerse, moderne minimalisme, met zijn perfect rechte lijnen en zuivere esthetiek, waarnaar het witte blok verwijst. Hoewel de constructie langzaam donker wordt en tot een chaos vervalt, slaagt ze erin om eindeloos onveranderd terug te keren. De schijnbare onmogelijkheid om deze vicieuze cirkel van verval en voortdurende heropleving te doorbreken, onthult de weerzinwekkende uitdaging waar het zware werk van dekolonisatie voor gesteld staat. Echter, in elke ondergang, onzekerheid en catastrofe bestaat er tevens een vorm van ontwikkeling, en zodoende een mogelijkheid om vaste patronen om te buigen naar ‘herstel’ – niet als een terugkeer naar wat ooit was, maar als een portaal tussen de ene wereld en de andere.
In Oil and Sugar #2 lost een constructie van suikerklontjes op wanneer er ruwe olie overheen wordt gegoten. Het lijkt op een gebouw dat in slow motion in elkaar stort, wat zich steeds opnieuw herhaalt. Het werk gaat over de plaats die olie en suiker innemen de koloniale ‘architectuur’ van de geglobaliseerde wereld, zowel vroeger als nu. De video verwijst tegelijkertijd naar de plantage- en suikerslavernij, én naar het systeem van aardolie en de winningsindustrie. In de video weerklinkt deze wereld van ongelijkheid, onrecht, armoede, onderdrukking en uitsluiting; dit is wat er schuilgaat achter de façade van het westerse, moderne minimalisme, met zijn perfect rechte lijnen en zuivere esthetiek, waarnaar het witte blok verwijst. Hoewel de constructie langzaam donker wordt en tot een chaos vervalt, slaagt ze erin om eindeloos onveranderd terug te keren. De schijnbare onmogelijkheid om deze vicieuze cirkel van verval en voortdurende heropleving te doorbreken, onthult de weerzinwekkende uitdaging waar het zware werk van dekolonisatie voor gesteld staat. Echter, in elke ondergang, onzekerheid en catastrofe bestaat er tevens een vorm van ontwikkeling, en zodoende een mogelijkheid om vaste patronen om te buigen naar ‘herstel’ – niet als een terugkeer naar wat ooit was, maar als een portaal tussen de ene wereld en de andere.
