No Linear Fucking Time was een tentoonstelling met bijeenkomsten, een online publicatie en een symposium, die dominante opvattingen van tijd bevragen en voorstellen doen voor alternatieve vormen van leefbare tijd. No Linear Fucking Time wilde benadrukken hoe de abstracte, progressieve opvatting van tijd een fundamentele rol heeft gespeeld in processen van kolonisatie, uitbuiting en culturele afvlakking, evenals het wegnemen van gelijkwaardigheid en zelfbeschikking voor een breed scala aan culturen en wezens. Wanneer tijd niet wordt gezien als een opgelegde abstractie maar als het ontvouwen van verhoudingen, kan de gevoeligheid voor andere mogelijkheden worden aangescherpt. Het project stelt dat als tijd een homogeniserende imperiale kracht is geweest, het anders kijken naar tijd aan de basis kan liggen van een anti-koloniaal heden.

Tijdens deze presentatie geeft Walidah Imarisha (online) een lezing genaamd Notes on Black Submersive Time Travel and Visionary Fictions, gevolgd door een lezing en discussie met Towards the Not-Yet: Art as Public Practice (2021) redacteuren Jeanne van Heeswijk, Maria Hlavajova en Rachael Rakes, en bijdragers Clara Balaguer, Merve Bedir, Gabriel Fontana, Nicoline van Harskamp en Jun Saturay (basic activist kitchen).

Dit is een discussie met Isshaq Isshaq Al-Barbary (online), Merve Bedir, Olga Bruyukhovesta (online) en Anfisa Doroshenko, geleid door Natasha Matteson met Rachael Rakes. Gedwongen verplaatsing is een veelvoorkomend onderdeel van doorlopend imperialistisch geweld tijdens meerdere generaties, en laait vooral op wanneer dat geweld toeneemt. Bij het verlaten of migreren horen verscheidene specifieke temporaliteiten: het recht om te vertrekken, als er sprake is van een recht is om te vertrekken, valt uiteen door gedwongen worden te wachten.

De deelnemers aan deze discussie nemen hun eigen ervaringen mee rondom verplaatsing, met aandacht en overweging voor degenen die achter worden gelaten.