De tentoonstelling omvat video’s, collages en sculpturale werken gericht op Attia’s langlopende onderzoek naar herstel als dekoloniale strategie. Ze onderzoeken het verloop van herstelprocessen in hun maatschappelijke, psychologische en materiële dimensies, in tijden van pandemieën.

Letsel, wond en herstel zijn belangrijke concepten in Attia’s kunstenaarschap, met name in relatie tot de materiële en immateriële onrechtvaardigheden van koloniaal geweld die tot op de dag van vandaag voortduren. De werken in de tentoonstelling richten zich op verschillende thema’s die deze ‘erfenis’ van koloniaal geweld uitdiepen – van architectuur als een vorm van maatschappelijke en psychologische controle, tot geestelijke gezondheidszorg vanuit dekoloniaal perspectief en het idee van ‘restitutie’ als een praktijk van sociale rechtvaardigheid. Dat laatste thema komt het meest prominent aan bod in Attia’s multimedia-installatie The Object’s Interlacing (2020), dat een video omvat waarin verschillende experts de teruggave (restitutie) bespreken van tijdens het kolonialisme geroofde en toegeëigende Afrikaanse culturele objecten. Het licht van de projectie valt door een ruimte met replica’s van Afrikaanse artefacten, die zo hun silhouetten op het scherm werpen, en op performatieve wijze hun eigen stem in het debat (her)claimen.

Geestelijke gezondheidszorg vanuit dekoloniaal perspectief komt aan bod in Attia’s 18-kanaalsvideo-installatie Reason’s Oxymorons (2015), dat manieren verkent om met trauma en letsel om te gaan, en waarin cultuurpraktijken en –perspectieven van over de hele wereld omtrent subjectiviteit, de psyche en verbeeldingskracht bijeen worden gebracht. Elk van de 18 video’s is geïnstalleerd in een apart gestandaardiseerd, grijs kantoorhokje; een verwijzing naar een westerse (post)panoptische architectuur van controle en surveillance. Toch is de installatie tegelijkertijd een verzet tegen de panopticon, door bezoekers uit te nodigen om hun eigen koers te volgen binnen de hokjes, en zo verbanden te leggen tussen de verschillende perspectieven op de psyche in relatie tot de maatschappij.Architectuur als een vorm van sociale en psychologische controle komt in meerdere van de tentoongestelde werken aan bod, waaronder in La Tour Robespierre (2018), een met drones gefilmd portret van een enorme, modernistische woontoren in een buitenwijk van Parijs, en de twee gecombineerde werken Following the Modern Genealogy (2012–2021) & Untitled (2021), waarin foto’s en boeken uit Attia’s archief te zien zijn. Deze laatste twee werken vormen samen een genealogie van de architecturale moderniteit, door te laten zien hoe de utopische idealen van de westerse modernistische architectuur geïnspireerd werden door lokale bouwpraktijken in voormalige Franse koloniën.

Tijdens de looptijd van Fragments of Repair zal Kader Attia een nieuw werk maken, in de vorm van een twaalfdelige podcast en geluidsinstallatie onder de titel Repair & Listen. Dit werk wordt gemaakt in opdracht van en wordt geproduceerd door BAK, in samenwerking met Universiteit Utrecht en verschillende partners op het gebied van hoger onderwijs en medisch onderzoek. Elke aflevering bestaat uit een een-op-een-gesprek tussen de kunstenaar en een in Utrecht of internationaal gevestigde academicus, student of activist die werkzaam is op het gebied van onder meer filosofie, wetenschapsgeschiedenis, economie, psychoanalyse, psychiatrie en sociale epidemiologie.

Het werk is gebaseerd op transculturele epistemologie en levenservaringen, en verkent de idee van ‘herstel’ als een concrete praktijk om de psychologische impact van het leven tijdens een pandemie het hoofd te bieden. De gespreksopnames zijn onderdeel van een archief dat niet alleen online toegankelijk is, maar ook deel uit zal maken van een reizende luisterinstallatie die bij verschillende Nederlandse zorg- en academische instellingen tentoongesteld zal worden.